Verplaatst

Mijn columns, gedichten en andere flauwekul zijn vanaf nu te lezen op alexsanderhesse.nl

Klachtenfunctionaris

Ze was klachtenfunctionaris
Zei ze
Nog geen jaar in dienst
Zei ze
Zij zou wel op klachten reageren
Zei ze
Tot ik een klacht indiende
Toen zei ze niets meer.

Alexsander Hesse 2018

Alle varianten, combineren mogelijk

Dat de btw omhoog gaat en de dagelijkse boodschappen duurder worden is bekend. Bij Albert Heijn geven ze ons alvast een voorproefje. Drie weken geleden hadden ze Danio in de aanbieding. 2 stuks voor €2,00. Ik ben groot fan van die toetjes maar zonder korting vind ik ze te duur.

Dolgelukkig was ik toen ik deze week in de bonusaanbiedingenfolder van Appie keek. Danio, 2 stuks voor €3,00. Las ik dat goed? Drie euro? Dat is verdorie 50% duurder. Wat denken ze bij Albert Heijn? Dat wij dat niet door hebben? Dat wij kwarkverslaafden onze behoeften niet kunnen onderdrukken? Dat nu ze ons binnen hebben gehengeld met 2 stuks voor €2,00 wij bereid zijn om de helft meer te betalen voor hetzelfde product? Dacht het niet. Stoppen met roken is gelukt. Stoppen met kwark lukt ook.

De folder van week 6 met daarop linksboven de aanbieding van week 9

Alexsander Hesse 2018

Voorgoed ongeschikt

Op de dag dat ik 18 werd mocht ik mij vanuit Delfzijl naar Groningen begeven om daar afgekeurd te worden voor militaire dienst. Links +5,25 en rechts een lui oog van +5,00 zou genoeg zijn. Ik kreeg de tip om eerst naar de oogcontrole te gaan, dan was ik snel weer thuis.

Het liep anders. De man die de oogcontrole deed was verlaat en zou er pas aan het eind van de middag zijn. Ik moest de hele keuring door. Toen mijn oren gekeurd werden bleek dat die niet goed waren, de kerel die mij de test afnam vroeg of ik het bewust slecht had gedaan. Na een goedbedoeld: “ Wat zegt u meneer? “ moest de test opnieuw en bleken mijn oren wel goed. Toen ik bij de man kwam die het besluit moest nemen of ik in dienst mocht werden mij nog een aantal vragen gesteld over mijn longen maar eigenlijk, zo gaf hij ook aan, deden die vragen er niet toe. Ik werd afgekeurd vanwege mij ogen. De keurmeester wilde weten of ik dat erg vond. Ik had er niet over nagedacht omdat ik wist dat ik afgekeurd zou worden. Eerlijk gezegd was ik er blij om. Als kind heb ik klappen gehad van een volwassen man, daar word je geen stoere jongen van. Ik was een watje en was blij dat ik niet met stoere, sterke jongens het leger in moest.

Tegenwoordig is er geen dienstplicht meer. Het leger is een keuze. Een weloverwogen keuze van stoere mannen en vrouwen die ervoor kiezen om te vechten voor volk en vaderland. Maar ik lees dat steeds meer militairen het leger de rug toe keren vanwege het slechte materiaal waar ze mee de wei in gestuurd worden. Het dieptepunt is de dood van Sander Klap, Kevin Roggeveld en Henry Hoving. Sander Klap komt om op een locatie die volgens het OM niet gebruikt had mogen worden voor een anti-terrorisme oefening. Twee jonge mannen, Kevin Roggeveld en Henry Hoving zijn vermoord door hun eigen mortier. Amerikanen hadden al gewaarschuwd voor de slechte kwaliteit van de mortieren. Defensie deed er niets mee.

Hoelang houden de overgebleven militairen het nog vol? Nu ze banger moeten zijn voor hun eigen wapens dan voor welke vijand dan ook.

Alexsander Hesse 2018

http://www.dvhn.nl/groningen/Militairen-Mali-dood-door-bezuiniging-22926783.html

Alles kleiner dan drie

Ineens was het er. Ik zat met een meisje op de chat en maakte een opmerking die ik geweldig vond. De reactie van mijn gesprekspartner viel mij nogal tegen. Ze vond het kleiner dan drie. Ik begreep het niet maar vragen wat er mis was ging mij te ver. Ik zou arrogant over kunnen komen. In de periode die volgde begon ik mij steeds meer te ergeren aan haar negatieve reacties. Zo erg zelfs dat ik haar uit mijn contactenlijst gooide. Ik vond haar leuk maar alles wat ik deed was kleiner dan drie.

In de periode die volgde werd het steeds gekker. Nieuwsberichten waar ik vrolijk van werd vonden anderen kleiner dan drie. Een concert was kleiner dan drie. Een cabaretvoorstelling waar ik hard om had zitten lachen was kleiner dan drie. Mijn opmerking dat ik hem groter dan acht vond werd door niemand begrepen.

Dat ging maar door tot iemand mij vroeg of ik wel eens van smileys had gehoord. Ik probeerde zo lief mogelijk te lachen maar dat bedoelde ze niet. Een smiley, kleiner dan drie, <3. Hartje betekende dat volgens haar. Ineens begreep ik het. Het meisje van de chat vond me leuk. Het is nooit weer goed gekomen.

Alexsander Hesse 2018

Busje komt zo

Een kwartier lopen en drie in de bus
Een blaas van ruim in de 40 +
Vanavond in het nu en hier
Moet het maar even zonder bier.

Als ik in de bus straks pissen moet
Vindt de chauffeur dat vast niet goed
Laat hij mij er uit met tegenzin
Kom ik er na het pissen niet weer in.

Straks zit ik ergens waar ik de taal niet ken
Weet niet of ik in stritte, tjerk of deal beland ben
Daar zou ik moeten wachten tot ik word verrast
Door iemand die mij vindt daar waar ik heb geplast.

Dit is de laatste bus van deze winternacht
De eerste gaat in de ochtend, rond een uur of acht
Dat duurt te lang, dan ben ik verloren
Geen halte in de buurt en mijn urine is bevroren.

Daarom is het verstandig, geen bier bij deze band
Dan hoef ik straks niet te vragen wie mijn positie kent
Na de bus nog even fietsen dan ben ik thuis beland
En sta niet, met vastgevroren piemel, in de ochtendkrant.

Alexsander Hesse 2018

Falentijnsdag

Het zal ongeveer 1992 geweest zijn. Ik vermoed 14 februari. Dat was een mooie dag om ruzie te krijgen met mijn toenmalige vriendin. Ondanks dat ik in de maanden ervoor meermaals aan mijn toekomstige ex had duidelijk gemaakt dat ik niet mee doe aan die commerciële onzin kreeg ik een kaartje. Erger nog, ik kreeg er 2 waarvan er één van haar bleek te zijn. Ik moest gokken en uiteraard gokte ik fout. Haar conclusie was dat ik haar niet goed genoeg kende en dat ik een ander had. Ik was op zijn minst vreemd gegaan. Natuurlijk was ik niet vreemd gegaan, maar omdat ik geen idee had van wie het andere kaartje was bleef ze bij die gedachte. Hoe ik ook op haar inpraatte, er was geen beginnen aan, dit was het einde.

Dit jaar valt de schade nog mee, ik ben vrijgezel, vrijgezel worden zit er dit jaar niet in. Kaartjes verwacht ik niet. Een aantal folders vindt het nodig om mij te vertellen waar ik mijn geld aan uit kan geven voor mijn geliefde en in de Basic-Fit mag mijn geliefde vandaag gratis mee sporten. Meer is het niet dit jaar. Geen vriendin, geen vrouw, geen gezeur. Zelf bepalen aan welke kant van het bed ik slaap. Geen gezeik als ik ‘s nachts uit bed stap om te pissen. Geen ruzie als ik om de ruzie te voorkomen de volgende nacht niet uit bed stap om te pissen. Dat vindt ze dan weer smerig. Op t.v. kijken wat ik wil kijken. Koken wat ik wil koken als ik wil koken. Ik bepaal alles zelf.

Nou ja, bijna alles. Morgen mag ik op gesprek bij de gemeente omdat ik een mailtje heb gestuurd naar de wethouder met een paar vragen. Het gesprek is niet met de wethouder, die heeft het probleem Alexsander Hesse doorgeschoven naar twee medewerkers. Ik ben erg benieuwd naar de antwoorden. Met name het antwoord op de vraag, het is bijna een smeekbede geworden, of ik eindelijk, na bijna vier jaar weer het recht kan krijgen om zelf geld te verdienen, of ik eindelijk weer zelf voor inkomsten mag zorgen zonder dat de gemeente mij daar zulke hoge straffen voor geeft dat het niet kan. Gewoon €350,- van de bijstand af als ik €350,- aan inkomsten heb vind ik prima, maar niet weer zomaar €300,- extra van de bijstand af om duidelijk te maken dat ik vooral niet moet proberen te ontsnappen.

In mijn hele leven heb ik niet zo’n slechte relatie met een vriendin gehad dan ik nu al jaren heb met de gemeente Groningen. Het is juist deze relatie die ik niet kan beëindigen. Hoe vaak ik het ook probeer, ze houdt mij in haar macht. Ik verlang terug naar 1992. Eén keer een kaartje teveel en ik ben vrijgezel, ik heb mijn vrijheid, mijn leven terug. Hopelijk gaat het morgen net zo makkelijk.

Alexsander Hesse 2018

Uitgesproken gedachten

Zonet zat ik te staren
Naar buiten door het raam
‘t is niet dat ik me er voor schaam
Ik weet me meestal prima te bedaren

Soms kan ik het even niet laten
Dan zie ik iets en denk hardop
Waarna ik zachtjes zeg:“ Hou toch je kop.“
Het is geen reden om mijzelf te haten

Soms word bij mij het denken even praten
Dat heb ik zelf niet altijd in de gaten
Dan bewegen mijn lippen en maken geluid

Als meerdere mensen vragend naar mij kijken
Omdat mijn gedachten uitgesproken blijken
Glimlach ik vriendelijk en zet het geluid weer uit.

Alexsander Hesse 2018

Mannetje

Aan het eind van de vijver in het Noorderplantsoen zit een trapje. Hoe vaak ik al langs het trapje ben gelopen weet ik inmiddels niet meer. Vanmorgen liep ik er weer langs en ineens vroeg ik mij af wat er bovenaan het trapje te zien is. Ik loop zonder enige verwachting het trapje op en zie 2 bankjes en een afvalbak. De bankjes zijn leuk om op te gaan zitten schrijven en omdat schrijven schrappen is komt ook de afvalbak goed van pas. Tegenover het bankje waarop ik ben gaan zitten staat een beeldje. Gjalt Blauw, Mannetje, 1975, Marmer, staat op het bordje naast het beeldje, dat blijkbaar Mannetje genoemd wil worden. Links en rechts van de bankjes zijn paadjes die ook naar Mannetje leiden. Een vrouw loopt met een hondje via één van die paadjes omhoog. Kwispelstaartend rent het hondje, aanlijnen hoeft hier niet, op Mannetje af. Dolenthousiast bespringt hij Mannetje, Mannetje hiermee gebruikend als hondenspeelplaats. Even later wordt de multifunctionaliteit van Mannetje nog groter. Mannetje, hondenspeelplaats en -urinoir.

Alexsander Hesse 2018

Bang om geld te verdienen

Tijdens de gesprekken die ik heb met mensen van ‘Bijstand op Maat‘ hebben we het er over om met schrijven geld te verdienen. Ik heb er over nagedacht om een premium account te nemen op WordPress. Dan kan ik er zelf Google Ads op plaatsen en dan ben ik, als er ongeveer 1.000 keer zoveel mensen op de site kijken en ze allemaal op die Ads klikken, zo uit de bijstand. Maar het is juist die bijstand die mij tegenhoudt.

Momenteel heb ik geen inkomsten en hoef ik geen inkomstenformulier in te leveren. Voor mij is dat fijn want dan kunnen ze ook niet beweren dat ik inkomsten heb verzwegen. Maar stel dat ik aan het eind van de maand €0,34 heb verdient met Google Ads. Dat geef ik dan natuurlijk netjes door aan de gemeente, maar dan? Ik heb in het verleden meegemaakt dat inkomsten van de ene maand ook een volgende maand van de bijstand afgaan en een maand later nog eens. Bij een bedrag van €0,34 is dat geen ramp maar toen bleef er aan het eind van de maand maar €25,- over. Daar kan ik niet van leven.

Mij is verteld dat ik geduld moet hebben. Ze hebben er vertrouwen in dat ik het kan. Vertrouwen dat ik iets kan, het is iets dat ik voor aanvang van ‘Bijstand op Maat‘ niet had verwacht van mensen die werken voor de gemeente. Het zal niet makkelijk worden maar ik wil er voor gaan. Ik vind het fijn om te schrijven en als ik er mijn werk van zou kunnen maken en uiteindelijk, al is het over een paar jaar, geen bijstand meer nodig heb dan ben ik blij.

Er zijn websites waar ik mij als freelance schrijver in zou kunnen schrijven. In het begin zou ik dan niet veel verdienen maar ik verdien het liever zelf dan dat ik het van de bijstand krijg. Dat elke cent die ik verdien van de bijstand afgaat vind ik prima. Het gaat bij mij om het gevoel van eigenwaarde en dat is er op dit moment helemaal niet. Dat elk gesprek met mijn begeleider begint met mijn frustratie over de sociale dienst en de manier waarop ze het leven van mensen in de bijstand verzieken zegt veel over de manier waarop de sociale dienst omgaat met mensen. Steeds meer merk ik dat ik niet de enige ben. Meer dan de helft van de mensen in de bijstand ligt op de stapel ‘hopeloos‘ en zal als ze zelf niet aan de bel trekken nooit weer iets van de sociale dienst horen. Dat ik bij de sociale dienst ook op die stapel lig zou mij niet verbazen. Bij ‘Bijstand op Maat‘ lig ik niet op die stapel en ik wil ook niet op die stapel.

Ik wil mezelf terugvinden. Ik wil weer naar buiten zonder me te schamen voor wie ik ben. Voor wie veel mensen denken dat ik ben. Ik wil mijn trots terug. Het maakt mij dan niet uit of het met loop, fiets of Ferrari snelheid gaat als ik maar vooruit kom. Een klein beetje verdienen zou mij al een klein beetje eigenwaarde teruggeven. Maar dat is nou juist datgene wat ik niet durf. De angst voor de sociale dienst, voor de ambtenaren is groot. Het is veiliger om niets te verdienen dan om te proberen door langzaam steeds een beetje meer te verdienen uit de bijstand te komen. Toch is dat wat ik wil. Uit de bijstand.

Alexsander Hesse 2018