Het zal ongeveer 1992 geweest zijn. Ik vermoed 14 februari. Dat was een mooie dag om ruzie te krijgen met mijn toenmalige vriendin. Ondanks dat ik in de maanden ervoor meermaals aan mijn toekomstige ex had duidelijk gemaakt dat ik niet mee doe aan die commerciële onzin kreeg ik een kaartje. Erger nog, ik kreeg er 2 waarvan er één van haar bleek te zijn. Ik moest gokken en uiteraard gokte ik fout. Haar conclusie was dat ik haar niet goed genoeg kende en dat ik een ander had. Ik was op zijn minst vreemd gegaan. Natuurlijk was ik niet vreemd gegaan, maar omdat ik geen idee had van wie het andere kaartje was bleef ze bij die gedachte. Hoe ik ook op haar inpraatte, er was geen beginnen aan, dit was het einde.
Dit jaar valt de schade nog mee, ik ben vrijgezel, vrijgezel worden zit er dit jaar niet in. Kaartjes verwacht ik niet. Een aantal folders vindt het nodig om mij te vertellen waar ik mijn geld aan uit kan geven voor mijn geliefde en in de Basic-Fit mag mijn geliefde vandaag gratis mee sporten. Meer is het niet dit jaar. Geen vriendin, geen vrouw, geen gezeur. Zelf bepalen aan welke kant van het bed ik slaap. Geen gezeik als ik ‘s nachts uit bed stap om te pissen. Geen ruzie als ik om de ruzie te voorkomen de volgende nacht niet uit bed stap om te pissen. Dat vindt ze dan weer smerig. Op t.v. kijken wat ik wil kijken. Koken wat ik wil koken als ik wil koken. Ik bepaal alles zelf.
Nou ja, bijna alles. Morgen mag ik op gesprek bij de gemeente omdat ik een mailtje heb gestuurd naar de wethouder met een paar vragen. Het gesprek is niet met de wethouder, die heeft het probleem Alexsander Hesse doorgeschoven naar twee medewerkers. Ik ben erg benieuwd naar de antwoorden. Met name het antwoord op de vraag, het is bijna een smeekbede geworden, of ik eindelijk, na bijna vier jaar weer het recht kan krijgen om zelf geld te verdienen, of ik eindelijk weer zelf voor inkomsten mag zorgen zonder dat de gemeente mij daar zulke hoge straffen voor geeft dat het niet kan. Gewoon €350,- van de bijstand af als ik €350,- aan inkomsten heb vind ik prima, maar niet weer zomaar €300,- extra van de bijstand af om duidelijk te maken dat ik vooral niet moet proberen te ontsnappen.
In mijn hele leven heb ik niet zo’n slechte relatie met een vriendin gehad dan ik nu al jaren heb met de gemeente Groningen. Het is juist deze relatie die ik niet kan beëindigen. Hoe vaak ik het ook probeer, ze houdt mij in haar macht. Ik verlang terug naar 1992. Eén keer een kaartje teveel en ik ben vrijgezel, ik heb mijn vrijheid, mijn leven terug. Hopelijk gaat het morgen net zo makkelijk.
Alexsander Hesse 2018
alexsanderhesse 