Afgelopen nacht heb ik meer in bed liggen woelen en draaien dan dat ik heb geslapen. Ik was bang voor wat er vandaag zou gaan gebeuren. Het is ruim een week geleden dat ik de dreigbrief kreeg, zoals ik al verteld heb in mijn blog daarover ben ik niet van plan om aan deze controle mee te werken en heb ik dat de gemeente in een mail laten weten. Ik heb geen antwoord gekregen op de mail. Toch zal volgens de brief de controle vandaag om 10:45 uur plaatsvinden.
Meerdere keren heb ik de afgelopen week de door mij aan de medewerkers van de wethouder verzonden mail bekeken, meerdere keren heb ik gecontroleerd of het mailadres wel klopt met het mailadres dat in de brief staat. Ik heb alles goed gedaan. Toch hebben de medewerkers van de wethouder mij geen antwoord mogen sturen. Wat de reden hiervoor is? Ik heb slecht geslapen. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik voel de bedreiging weer. Staat er straks iemand in opdracht van de wethouder bij mij op de stoep om onder bedreiging mijn huis binnen te komen? Heeft er wederom een medewerker van onze GroenLinks wethouder opdracht om een deel van mijn uitkering af te pakken? Of is het eindelijk helemaal klaar? Mag ik eindelijk dood?
Ik vermoed dat juist het zorgen voor die onzekerheid bij mensen in de bijstand een doel is van ‘Kansen in Kaart’. Hoe slechter de bijstandsgerechtigde zich voelt hoe gelukkiger onze wethouder is. De medewerkers van de wethouder hebben inmiddels ruim een week geleden mijn mail ontvangen met het verzoek om het gesprek op het kantoor van de wethouder plaats te laten vinden in aanwezigheid van de wethouder. Ik wil mijn meester eindelijk eens in zijn ogen kijken. Ik wil dat mijn meester mij in mijn ogen kijkt. Dat hij ziet wie ik ben. Dat hij er een beeld bij heeft wie hij zo kapot heeft gemaakt. Dat hij weet wie ik ben als het bericht van mijn dood bij hem binnenkomt. Maar dat gaat niet gebeuren. In plaats van in gesprek te gaan heeft hij zijn medewerkers verboden om op de mail te reageren. Laat hem maar in onzekerheid. Eigen schuld. Ik had natuurlijk al veel eerder een eind aan mijn leven kunnen maken. Dan had de wethouder zijn doel bereikt. Werken mogen we niet. Zelfmoord is de enige manier om uit de macht van deze GroenLinks wethouder te komen. Trots zullen ze bij zijn partij zijn op het aantal mensen dat hij uit de bijstand heeft geholpen. In een kist of een urn doet er voor die partij niet toe.
Ik besluit dat het beter is om niet thuis te zijn om 10:45 uur. Ik wil niet meemaken dat ik weer te horen krijg dat de medewerker van Gijsbertsen de baas is over mijn leven. Ik wil niet weer horen:” Jij doet wat ik zeg, jij hebt mij te gehoorzamen. Doe jij dat niet dan pak ik jouw uitkering af.” Ik heb het al te vaak gehoord. Mijn leven is mijn leven niet. Mijn leven is van GroenLinks wethouder Mattias Gijsbertsen en zijn medewerkers. Zij bepalen, ik heb te gehoorzamen.
Na een wandeling van 6 kilometer waarvan de helft met boodschappen kom ik weer thuis. Ik kijk in de brievenbus, ik heb geen brief die mij verteld dat ik niet thuis was. Bij mijn voordeur aangekomen merk ik ook niets bijzonders, de deur is niet opengebroken. Ik kan dan ook niet anders dan concluderen dat mijn mail is aangekomen, dat de mail niet is beantwoord zal dan ook een heel duidelijk doel hebben gehad en dat doel is bereikt. De slechte nachtrust, de gedachten aan de haat, aan het niet mee mogen doen. Heel even was ook de gedachte er weer die alle door de wethouder veroorzaakte ellende in één keer kan stoppen. Ik hoef maar één keer met een scherp mes door mijn polsen en alles is voorbij.
Ik doe het niet. Ik wil het niet en ik gun het de wethouder niet. Ik blijf schrijven. Ik blijf schrijven over de manier waarop de sociale dienst mensen aanzet om een einde aan hun leven te maken. Ik blijf schrijven over de haat van de wethouder en de manier waarop hij mensen in zijn macht houdt. Ik blijf schrijven over GroenLinks en het werkelijke doel van die partij.
Dat ik al sinds 13 juni wacht op antwoorden op de mails aan mijn klantmanager zal niemand verbazen.
Alexsander Hesse 2017
alexsanderhesse 