Nadat ik in december voor het laatst was gebeld door een bedrijf dat mij aan het werk wilde was het vanmorgen weer zover. De telefoon ging, ik kende het nummer niet en ging via Google op zoek. De telefoon opnemen doe ik niet als ik het nummer niet ken, ik ben bang dat ik gevraagd word om aan het werk te gaan en in mijn enthousiasme omdat ik graag wil werken dat ga doen. Dat ik omdat ik een poging doe om uit de macht van de sociale dienst, uit de macht van wethouder Mattias Gijsbertsen van GroenLinks te komen nog meer gestraft ga worden. Ik kan mij er niet bij neerleggen dat deze partij, de partij die zichzelf zonder enige schaamte GroenLinks durft te noemen al jaren mensen als slaven ziet, mensen die gezond zijn, die willen en kunnen werken in de bijstand vasthoud om hun spelletjes te kunnen spelen. Om proeven te doen met bijstandsgerechtigden als proefdieren. Dat ik nu ik al een kleine drie jaar geen enkele moeite doe om werk te vinden, ik mag toch niet, nog altijd gebeld word maakt mij wel duidelijk dat het werk er voor mij wel is. Als ik zou mogen werken en op zoek zou gaan zou ik het grootste deel van mijn inkomen gewoon zelf kunnen verdienen.
Ik luister de voicemail af en er word gezegd dat ze mijn c.v. tegenkwamen en ze vragen of ik terug wil bellen. Ik bel niet terug, het heeft geen enkele nut. Wat als ze een leuke baan hebben? Wat als ze een kloten baan hebben? Het maakt mij inmiddels niet meer uit. Na drie jaar verplicht in de bijstand is een baan, een baan. Ik wil wel, graag zelfs. Maar ik mag niet.
Dat de gemeente Groningen niet wil dat wij betaald werk gaan doen heeft naast het gebruik als proefdieren nog een andere reden, ook hier heb ik het vaker over gehad. Het gaat er namelijk om dat mensen niet meer samen door één deur moeten kunnen. Werkenden moeten neerkijken op bijstandsgerechtigden. Hoe groter de angst voor een uitkering, hoe gewilliger de werknemer die nu nog betaald werk heeft. Dat werknemers verplicht worden om over te werken is allang geen geheim meer. Doen ze het niet dan zijn ze de eersten die eruit gaan bij de eerstvolgende reorganisatie. Zij hebben liever een uitkering word er dan gezegd. Geloof mij maar, niemand heeft liever een uitkering, niemand wil de slaaf zijn van wethouder Mattias Gijsbertsen. Afgelopen maandag heeft een schrijfster/journaliste nog gesproken met de woordvoerder van Mattias Gijsbertsen. Volgens de woordvoerder van Gijsbertsen zijn de boetes landelijk beleid. Deze woordvoerder van Gijsbertsen wil beweren dat iedereen in Nederland die in de bijstand zit gestraft wordt zodra hij of zij probeert uit de bijstand te komen. Dat iedereen die eigen initiatief toont bestraft moet worden. U gelooft dat toch ook niet?
De manier waarop de gemeente Groningen werkenden duidelijk wil maken dat bijstandsgerechtigden maar luie zwijnen zijn wordt steeds schaamtelozer. “ Ontvangt u een bijstandsuitkering en wilt u actief worden?” staat er. Heeft u ooit iemand op een voetbalveld gezien die aan de voetballers vraagt of ze willen voetballen? Natuurlijk niet, ze zijn al aan het voetballen. Heeft u ooit aan iemand die zit te eten gevraagd of hij iets wil eten? Natuurlijk niet, hij zit al te eten. Waarom vraagt de gemeente Groningen dan aan bijstandsgerechtigden of we actief willen worden? Omdat we in de ogen van de gemeente niet actief zijn. Omdat de gemeente Groningen in het openbaar aan de werkenden wil laten weten dat wij niets doen, we hangen immers volgens de gemeente de hele dag op de bank. We moeten participeren. We moeten onbetaald en zogenaamd vrijwillig aan het werk op plekken die een aantal jaren geleden nog betaald werden. Participeren is belangrijker dan betaald krijgen. Al 3 jaar word ik vastgehouden in de bijstand, werken mag ik niet en de dames van de gemeente met wie ik maandag een gesprek had knikten toen ik aangaf nooit weer aan het werk te mogen. Natuurlijk weten de medewerkers van Gijsbertsen, de ambtenaren van de sociale dienst in Groningen heel goed wat ze moeten doen. Hoe ze mensen duidelijk moeten maken dat ze niet mee mogen doen in de maatschappij, dat ze het leven niet meer waard zijn. Toen ik vroeg wat het doel was van de vragen die gesteld worden bij ‘kansen in kaart’ wisten ze niet wat er gevraagd werd. Toen ik het vertelde keken ze mij vreemd aan:” Is dat wel zo?” zeiden ze. Duidelijk makend dat de labbekak niet vertrouwd dient te worden.
Alexsander Hesse 2017
alexsanderhesse 