Het jaar begon hoopvol. 30 december 2015 had ik een gesprek met een ambtenaar over een klacht over een kaart die ik had ontvangen en waarin ik verplicht werd over te stappen op Menzis GarantVerzorgd, een zorgverzekering die bijna 50 euro duurder is dan de verzekering die ik op dat moment had. Stap nu over, staat er. Onderaan staat:” vriendelijke groeten gemeente Groningen en Menzis.” Omdat ik een bijstandsuitkering heb ben ik verplicht om te voldoen aan de eisen van de gemeente en moet ik overstappen. De medewerkster van de gemeente vertelde mij dat de gemeente niets wist van het versturen van die kaartjes en dat ze er achteraan zou gaan om te voorkomen dat dit nog eens gebeurd. De gemeente zou mij niet verplichten om over te stappen vertelde ze. Ook heb ik in mijn klacht aangegeven dat ik al jaren ruim €48,- boete betaal omdat ik gewerkt heb. Volgens haar gaat het om schulden maar degene die daar over gaat is er niet en neemt volgende week contact met mij op. De eerste week van 2016 verwacht ik iets te horen van de man die schulden bedenkt in opdracht van onze wethouder. Het is inmiddels al enkele minuten 2017 en ik denk niet dat de ambtenaar die bepaald of bijstandsgerechtigden schulden hebben nog contact opneemt. Zelf contact opnemen durf ik niet omdat ik lang geleden, toen mij door een toenmalig klantmanager werd verteld dat hij over een week zou bellen, zelf na ruim een maand gebeld heb. Waar ik lef vandaan haalde, als een ambtenaar zegt dat hij contact opneemt dan doet hij dat! “Vertrouw je mij niet ofzo?”riep hij door de telefoon, Het werk waar hij over zou bellen kreeg ik niet, ik was er niet geschikt voor, geen geduld genoeg, vond hij.
In januari moest ik naar een bijeenkomst van Primark. Ik vond het een vreemde bijeenkomst waaruit ik opmaakte dat er geen enkele kans was dat ik er een baan, betaald dacht ik toen nog, zou krijgen. Toen ik alsnog een uitnodiging kreeg voor een gesprek schrok ik hier zo van dat ik hier de column ”bang” over schreef. Nou is het zo dat als ik iets schrijf het word gelezen door een paar van mijn Facebookvriendjes en daar houd het ook mee op, tot dat moment was het meest gelezen stuk iets minder dan 50 keer gelezen. Niet echt een breed publiek maar ik vind het fijn om te schrijven en als er dan ook nog een paar mensen zijn die het fijn vinden om te lezen ben ik daar blij mee. Ik schrok dan ook toen ik ‘s avonds nog even mijn mail checkte, ik had mailtjes met de tekst:” modereer bang”. Er bleek meerdere keren te zijn gereageerd op de column. Volgens de statistieken werd de column op dat moment ruim 200 X gelezen. Per uur. Op dit moment staat de teller op 5,277. Voor mij is dat veel, voor Youp zou het weinig zijn maar het was wel zoveel dat de column ook zijn weg had gevonden naar Primark. Het gesprek ging niet door.
Spreken is zilver, zwijgen is goud
In Groningen is schrijven de grootste fout.
Naar aanleiding van de columns over Primark kreeg ik veel complimenten. Mensen zeiden dat het goed is dat ik er over schrijf en ik kreeg ook verhalen van mensen te horen die vaak nog schrijnender zijn dan mijn eigen verhaal. Helaas kwam hierdoor ook mijn onzekerheid weer om de hoek kijken. Ik heb van huis uit meegekregen dat ik niets kan, dat ik nergens goed voor ben. Anderen waren altijd beter dan mij werd mij ingeprent en dat heb ik nooit los kunnen laten. Toen een mevrouw mij vertelde dat ze ook graag wilde schrijven over haar belevenissen bij de sociale dienst en vroeg of ik het wilde bekijken voordat ze het zou plaatsen was ik enthousiast. Ik wilde haar graag helpen. Toen ik bij de vrouw wegfietste kwam de twijfel al. Wie ben ik om haar werk na te kijken, ik weet zelf niet eens hoe ik het doe. Straks verpest ik alles voor haar, word het door mij alleen maar slechter. Toen ik een mailtje van de vrouw kreeg heb ik niet eens gereageerd. Ik schaam me hier voor maar ik wist niet wat ik anders kon doen. Beter word iets niet als ik me er mee bemoei, dacht ik.
Als ik ergens over schrijf moet er een klik bij mij zijn en dan begin ik eigenlijk vanzelf te schrijven, als mensen mij vragen ergens over te schrijven klap ik dicht voordat ik er aan begin. Ook dat heeft met de onzekerheid te maken. Mensen verwachten dan iets van mij en daar kan ik in mijn gedachten niet aan voldoen. Ik zal weer teleurstellen, zoals mij dat als kind al is meegegeven.
De klik was er wel toen ik een filmpje zag van Chantal Nijkerken van de VVD. Wat een onzin kan deze dame uitkramen in 17 seconden. Ook niet blij werd ik toen ik de vragenlijst van Kansen in kaart zag en het daaropvolgende Zelf aan het werk. Toch gunde ik onze wethouders ook nog een gedichtje. Zo ben ik dan ook weer. Vaak schreef ik over wethouder Mattias Gijsbertsen de man die het tegenovergestelde in Groningen doet van wat er in het verkiezingsprogramma van zijn partij GroenLinks staat. Helaas ben ik bang dat dit het verschil is tussen oppositie GroenLinks en macht GroenLinks want toen ik Linda Voortman daarover mailde kwam er geen serieus antwoord. Ik zal dit jaar verder gaan met schrijven over de misstanden, zowel in Groningen als andere steden. Ik hoop dat er dit jaar veel mensen in actie durven te komen tegen ambtenaren, wethouders, ministers en staatssecretarissen die hun macht misbruiken, die beweren dat wij alles gratis krijgen, dat een uitkering een keuze is. Ik hoop dat we ons niet langer schamen voor onze situatie, dat we naar buiten durven, dat we opstaan tegen dwangarbeid, werkverdringing of welke vorm van misbruik van uitkeringsgerechtigden dan ook.
In elk geval heb ik mijn linkjes in html zetten weer voldoende geoefend vandaag.
Ik wens iedereen een gelukkig, vrolijk, blij, liefdevol, strijdbaar en vooral schaamteloos 2017!
Alexsander Hesse 2017
alexsanderhesse 